محمدحسن معیری ( بیوک ) متخلص به «رهی» فرزند موید خلوت نوه معیرالممالک

(نظام الدوله) از شاعران غزلسرای بسیار نامی معاصر است. وی در سال ۱۲۸۸ خورشیدی در تهران متولد شد. پس از طی تحصیلات ابتدایی و متوسطه وارد خدمات دولتی شد و مشاغل متعدد

یافت در سال ۱۳۲۲ خورشیدی به ریاست کل انتشارات و تبلیغات «وزارت پیشه و هنر»

منصوب گردید. از دوران کودکی به شعر و موسیقی و نقاشی علاقه فراوان داشت و در اثر ممارست در این سه فن بهره‌ای به سزا یافت.

در آغاز شاعری در انجمن ادبی حکیم نظامی که به مدریت استاد وحید دستگردی

مدیر مجله ارمغان تشکیل می‌شد، شرکت می‌جست و یکی از اعضاء فعال و موثر آن انجمن بود. در انجمن موسیقی ملی و انجمن فرهنگستان ایران نیز عضویت یافت و رفته رفته با چاپ و نشر

غزل‌های دلنشین او در روزنامه‌ها و مجله‌های کشور شهرت بسیار یافت. آثار و اشعار

دیوان اشعار رهی معیری دست دوم

فکاهی و انتقادی وی نیز به امضاهای مستعار «زاغچه» و «شاپریون» در روزنامه‌های  «بابا شمل» و «تهران مصور» و غیره چاپ و انتشار یافت.

در تصنیف‌سازی نیز مهارت خود را به خوبی نشان داد و ترانه‌های بسیار زیبا

و خاطره انگیزی از او توسط خوانندگان مشهور ایران در رادیو ایران پخش شد که بیش از پیش موجبات شهرت و محبوبیت او را فراهم ساخت.

مشهورترین ترانه‌های او «خزان عشق»، «به کنارم بنشین»، «دیدی که رسوا شد دلم»، «نوای نی»، «دارم شب و روز»، «شب جدایی» و چند ترانه دیگر است که در بین مردم شهرت به سزایی دارد .

در سال‌های آخر عمر چند سال برای انتخاب شعر در برنامه «گل‌های رنگارنگ»

رادیو با شادروان داوود پیرنیا همکاری داشت و در شورای شعر رادیو ایران

نیز شرکت می‌کرد. در حالی که تا آخر عمر مجرد زیسته بود در سال ۱۳۴۷ خورشیدی پس از تحمل چند سال رنج بیماری سرطان در ۵۹ سالگی زندگی را بدرود گفت.

******

حدیث جوانی
اشکم ولی بپای عزیزان چکیده ام
خارم ولی بسایه گل آرمیده ام
با یاد رنگ و بوی تو ای نو بهار عشق
همچون بنفشه سر بگریبان کشیدهام
چون خک در هوای تو از پا افتاده ام
چون اشک در قفای تو با سر دویدهام
من جلوه شباب ندیدم به عمر خویش

دیوان اشعار رهی معیری دست دوم

از دیگران حدیث جوانی شنیده ام
از جام عافیت می نابی نخورده ام
وز شاخ آرزو گل عیشی نچیده ام
موی سپید را فلکم رایگان نداد
این رشته را به نقد جوانی خریده ام
ای سرو پای بسته به آزادگی مناز
آزاده من که از همه عالم بریده ام
گر می گریزم از نظر مردمان رهی
عیبم مکن که آهوی مردم ندیده ام